The Princesses of Bolivia

Velen hebben inmiddels al gereageerd en dus de foto's gezien. Die spreken natuurlijk voor zich, maar toch vullen we het even aan met wat tekst!

De 'gringas' uit Holland zitten inmiddels in La Paz en volgens 2 Brazilianen hebben 'gringas' genoeg geld 'to buy Bolivia'. Vandaar de princesses of Bolivia!Helaas is Bolivia niet aan ons besteed, dus is hier weinig van waar, uitleg volgt later.

Pucon
Na de vulkaan beklimmen in Pucon was er voor Jo nog niet genoeg sportiviteit getoond en moest ze opboksen tegen Alvaro tijdens de triatlon. Helaas voor haar had Alvaro haar opgescheept met Negro, die echt nergens in zijn lijf iets wat op een spier leek had zitten. De race winnen zat er dus niet meer in. Met de mountainbike over het strand en vervolgens wat km's fietsen kon Jo's parner nog wel bijhouden, maar 8 km rennen was hem iets te veel, met als gevolg dat Jo 3 kwartier heeft moeten wachten om de laatste 2km te kayaken.
Verder hebben hier weer onze stempel achtergelaten en hebben mensen bij ons afscheid de tranen laten vloeien. Way to go!!

San Pedro de Atacama
Na Pucon zijn we meteen doorgevlogen naar het Noorden van Chili om ook de woestijn te kunnen aanvinken. Onze nieuwe reispartner Ramses had het goed voor mekaar, want we konden hier overnachten bij zijn neef Alonso. Een antropoloog die veel over de omgeving en de cultuur wist te vertellen.
Hij was ook zo aardig om ons z'n auto uit te lenen, dus zijn we iedere dag op pad geweest met zijn 4x4.
We hebben zonder problemen de ruines van de Atacamenas, valle de la luna en andere stukjes woestijn meegepakt.

Dag 2 hadden we vertrouwen in de auto en hadden we besloten om het wat verder te zoeken. Las Lagunas hebben we op 200m na bereikt, toen onze 4x4 niets meer deed. Op 4000m hoogte, zonder auto en zonder lucht, kan je maar beter met z'n drieen weer even instappen om een sigaret te roken. Daarna kan je het beste even genieten van die enorme mooie eenzame, onwerkelijke meren om vervolgens met je goede karma terug te keren naar de auto, die het opeens wel doet.
Nog 120km te gaan en niemand die je komt helpen als je weer stilvalt.
Dan verschijnt er in het niets een piepklein dorpje met wat locals en besluit de 4x4 er weer mee te kappen. Jo en Ramses dachten dat een tukkie draaien de oplossing was en Ilse was driftig aan het zoeken naar wat bereik om de techneuten van Geloven in Nederland te bellen. Na een uur van dit was het hele dorp uitgerukt om de 'gringos' te duwen, trekken enz. Het onweer in de bergen zag er dreigend uit en we wilden echt weg daar. Uit het niets kwam een inheems figuur met een gereedsschapskistje aanzetten en toevallig had hij net dat onderdeel wat van de accu was afgebroken in dat kistje zitten. Weer veilig terug en een mooi avontuur achter de rug!

De volgende dag hebben we de auto maar wat rust gegund en zijn we weer eens in zo'n toeristenbus gestapt om wat flamingos, saltdesert en oases te bekijken. Dit was echt de laatste keer dat we in een bus stappen met vrouwen die hache klaar willen maken in een oase!!
's Avonds hebben we nog een echte secret desert party meegemaakt met een traditionele BBQ met alle vrienden van Alonso.
We komen er steeds meer achter na dit soort parties, dat je het moet hebben van de inheemse bevolking en niet van die suffe, stinkende backpackers.
We hadden nog 1 dagtripje tegoed naar de geisers, deze was al geboekt en we wilden het niet riskeren met de 4x4. Om 3 uur s nachts ging de wekker om om 4 uur opgehaald te worden met weer zo'n leuke bus vol gezellige krijsende kinderen. Aangezien we naar 4500m gingen hadden we thuis nog wat coca thee gedronken wat inhield dat de hele bus lag te tukken behalve wij drie, niet zo'n goede keuze dus. De geisers waren erg indrukwekkend, alleen begrijpen we niet zo goed waarom dat zo vroeg moest. Ook met de zon zaggen we genoeg stoom en opkomend water, maar dit was wederom de keuze van het reisbureau.

Vanuit San Pedro wilden we met een 4x4tour naar Bolivia doorsteken om de saltlakes te bekijken en van alles en nog wat anders in Bolivia. Ramses had besloten om mee te gaan.
Vijf minuten van het huis van Alonso vandaan lag de Boliviaanse grens en hier hebben 5 uur zitten wachten om vervolgens weer bij Alonso aan te kloppen. In 13 jaar heeft het hier niet zo geregend en gesneeuwd, dus je kan je voorstellen hoe ze daar op voorbereid zijn. We hebben het 3 dagen geprobeerd, maar de sneeuwschuivers waren nog niet overgebracht uit Zwitserland. Ook het huis van Alonso had het zwaar te verduren, dus hebben we ons Hollands verstand bij elkaar gelegd en heeft de bouwvakkert een dijk aangelegd. Ilse heeft met haar Belgische verstand uren water staan wegvegen en Jo stond lekker toe te kijken.

Tijd om een ticket te boeken, want dit kon nog dagen doorgaan en de tijd begon te dringen.
Dan maar wat chillen op het Noord/Chileense strand in Iquique. Hier hebben onze eerte surfles genomen en dit gaan we zeker voortzetten in Brazilie. Hier lagen we wel tussen de backpackers en wederom op slaapzaal met een rare Amerikaan die continu in een bad trip zat. Slapeloze nachten dus en ook dit doen we nooit meer!!
Voor de rest was het hier heerlijk en hebben we even aan de teint gewerkt.

La Paz
Vanuit zeeniveau vliegen naar La Paz 3660m is nogal heftig. Jo had meteen de keeltyfus te pakken en ook Ilse had na al dat gerook wat moeite met de ademhaling. Eerste dag dus maar een kliniekbezoekje en the famous doctor Elbert van de lonely planet kwam 's middags de boel nog even controleren. Was op zich wel handig, want naast de prik in de reet en wat pillen waren ze de antibiotica vergeten voor te schrijven.
Vandaag een beetje de stad verkend en Ilse is nog even vast komen te zitten in een opstandje. De Boliviaanse ME had een flinke muur gemaakt, maar de gringa met de blonde haren mocht er gelukkig wel langs!

Na al onze verhalen is het duidelijk dat we onze titel niet waar kunnen maken, we are not going to be the princesses of Bolivia, but we will be back!!!

Jullie horen snel van onze Peru-avonturen en Ramses zal ook hier weer bij zijn!!!
Liefs Jo en Ilse